Barack


.. 100 .. 200 .. 300 .. 400 .. 500 .. 600 .. 700 .. 800 .. 900 .. 925
101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172 173 174 175 176 177 178 179 180 181 182 183 184 185 186 187 188 189 190 191 192 193 194 195 196 197 198 199 200

Barack Nummer:  
Für Rückmeldungen E-Mail an: handschriften@wlb-stuttgart.de

Barack-Nummer: 168

RTF-Textdatei Tiff-Version

Überarbeiteter Text
0168mod.html
168. (L. 198.)
[Jetzt New York, Pierpont Morgan Library, G 24]
Pergamenthandschrift des XIV. Jahrh., 173 Blätter in gr. 4°. Lederband.
[Jacques de Longuyon,]Le voeu du paon. Altfranzösisches Gedicht.
Bl. l—24 fehlen. Es beginnt mit Bl. 25 nach ursprünglicher Paginirung:
Jouenes et auenans clerement reluisans
De belle affaiteure de beaus contenemens
Gadifer commanda . l . de ses cambrelens
Con li apportast robe et riches paremens
und bricht ab mit Bl. 173b:
Quant filotas ot dit che ke li plot a dire
Festions se drecha liement a peu dire
Signor dist li vassaus sens point de contredire
Cascuns vuet confermer sa raison et redire
Cest drois mais elles sunt legieres a desdire
Car nul nara le pris par force de maistire
Der Verfasser; wenigstens des dritten Theiles, nennt sich Bl. 134b, Z. 6 v. u. Brisebare [Jean Brisebarre, Le Restor du Paon]:
Mais ie ki sui nommes brisebare a le fois Li vuel mettre et rimer .......
Der Inhalt des Gedichtes gehört dem Kreise der im 12. und 13. Jahrhundert in Frankreich, wie in Deutschland mit Vorliebe von verschiedenen Verfassern bearbeiteten und ins Fabelhafte ausgeschmückten ritterlichen Sagen von Alexander dem Grossen an; das 12silbige Versmass der französischen Dichter dieser “romans d'Alixandre" ward Veranlassung zu der allgemeinen Bezeichnung Alexandriner.
Eine der unsrigen anscheinend entsprechende Handschrift zu Paris macht die Biographie universelle ancienne et moderne, Tom. I, p. 534 ff. in dem Artikel Alexandre de Bernay namhaft und zählt das Gedicht le voeu du paon als. fünftes in der Gruppe verschiedener Bearbeitungen der Alexandersage auf:
(p. 535, Sp. 2): leVœu duPaon, qui contient trois branches, savoir: les Accomplissements des Vœux du Paon; les Mariages et le Restor (rétablissement) du Paon, manuscrit, fonds de la Valière, n°. 2703, in-fol., et 2704, in-4°. Cette dernière partie est de Jehan Brise-Barre, qui mourut vers 1330. Les autres écrivains qui ont contribué à cette collection, sont: Guy de Cambray, Simon de Boulogne, surnommé le Clerc (le savant, le lettré), Jacques de Longuyon et Jehan de Motelec. Le roman d'Alexandre fut ainsi l'ouvrage des poètes les plus fameux du 13e. siècle. Les premières parties parurent vers l´an 1210, sous le règne de Philippe-Auguste, et non sous celui de Louis VII, comme on l'a dit. On y remarque des allusions flatteuses sur les événements du règne de ces deux princes, et il est très-bien écrit pour le temps où il parut; il renferme un assez bon nombre de vers harmonieux et pleins de sens; les descriptions en sont animées, les récits naturels ; mais ces beautés ne se rencontrent en général que dans la première partie; le style des continuateurs est lâche, faible et languissant.
Vgl. Villemain, Cours de littérature, T. n (1830), p. 125.
Jedes einzelne einzelne Blatt unserer, anscheinend zu Paris geschriebenen Handschrift ist mit gemalter Randumfassung und Initialen geschmückt. Ausserdem viele Miniaturen auf Goldgrund, in sorgsamer Ausführung, und schätzbare Beiträge zur Tracht und Rüstung in der ersten Hälfte des XIV. Jahrhunderts enthaltend, als Illustration den Text unterbrechend. Die Bilder auf Bl. 76, 92 und 103 wurden copirt und herausgegeben von J. H. von Hefner-Alteneck in seinen Trachten des christlichen Mittelalters, (Frankfurt u. Darmstadt 1840—54) 2. Abtheilung auf Tafel 28 und 31; erstere in etwas vergrössertem Massstab. Die mit der Feder gezeichneten Thiergestalten und Grotesken der Randumfassungen sind erfüllt von mannigfachen satyrischen Bezügen und Carricaturen. Sämmtliche Zeichnungen sind originell, bestimmt, klar und sehr schön ausgeführt.
[Leon Olschki, Manuscrits français à peintures des Bibliothèques d'Allemagne, Genf 1932, S. 55 (noch als Donaueschinger Besitz aufgeführt); 1953 aus der Sammlung André Hachette in die Glazier Collection (vgl. John Plummer, The Glazier Collection of Illuminated Manuscripts, New York 1968, Nr. 39); Les Fastes du Gothique, Paris 1981, Nr. 302 (mit weiterer Lit.)]
Originaltext